Canarische Eilanden

De Canarische Eilanden zijn mooi, maar helaas geen zeilersparadijs. Althans dat vinden wij. De meeste eilanden zijn hoog, waardoor de wind tussen de eilanden door wordt gestuwd en vaak vrij hard is. En ook midden op zee kan zomaar de windkracht verdubbelen, zonder (voor ons) aanwijsbare redenen en dan even later weer halveren. Erg alert zeilen dus en vaak reven/ontreven. Maar het belangrijkste minpunt is wel dat er weinig geschikte ankerplekken zijn. Dat wil zeggen plekken waar het voldoende ondiep is om te ankeren (minder dan 15 m) en waar de bodem niet bestaat uit rotsen, maar ook zanderige plekken bevat, én waar niet te veel golven zijn. Die laatste voorwaarde blijkt vaak lastig, waardoor we vaak oncomfortabel liggen te klotsen. Op Fuerteventura was dat zelfs zo erg dat we midden in de nacht maar vertrokken zijn. Er volgde een prachtige zeiltocht onder de volle maan. De rust was een verademing en eindelijk kon één van ons weer wat slapen.

Vertrek uit klotserige ankerbaai Gran Tarajal bij maanlicht

 

De gehele archipel heeft dus slechts een handvol goede ankerplekken. En de beste daarvan liggen in het seizoen (nu dus) tjokvol.

Volle ankerplek Gran Canaria, Las Palmas

Op de wat minder goede, maar vaak wel leukere, ankerplekjes lig je echter meestal met slechts een paar boten of zelfs alleen.  

Prachtig vulkanisch gesteente bij Bahia de Antequera

 

De kusten zijn vaak hoog, waardoor ankerplekken ‘in de luwte’ van de kust gegeseld worden door valwinden. Bij weinig wind vallen die nog wel mee, maar bij de standaard NNO wind van 5 Bft zijn ze ronduit oncomfortabel. Valwinden zijn aanzienlijk harder dan de wind buiten, komen onverwacht in korte keiharde vlagen en komen, als het tegenzit, zelfs uit meerdere richtingen. Terwijl het buiten zo'n 15 kn waaide, hadden wij in Bahia de Antequera (Tenerife) vlagen van soms 25 kn wind in de top van de mast (daar zit onze windmeter) en op het wateroppervlak nog aanzienlijk meer, zelfs zodanig dat het water opstoof. Blijkbaar ontstond er daarnaast soms ook een soort onderdruk in de baai (tussen de valwinden door), waardoor de wind opeens 180 graden draaide, en dan dus recht van achteren kwam. En daar weet onze boot dan wel raad mee! Die waait met alle winden mee, totdat de ankerketting weer strak staat. Af en toe werden we zo met 1,5 kn snelheid door de baai geblazen. Erg onrustig! Gelukkig lagen we als enige in de baai, zodat we voldoende ruimte hadden voor deze capriolen. Maar erg onrustig was het wel!

GPS posities gedurende 24 uur: de boot wordt alle kanten op geblazen. 

Dit alles maakt tochtplanning door de eilandengroep erg lastig. Temeer daar de wind veelal uit het NO komt en vaak zodanig hard is dat het erg oncomfortabel is om er tegenin te zeilen. We zijn dan ook eindeloos bezig met de interpretatie van gribfiles (computervoorspellingen van wind en golven, die echter onvoldoende rekening houden met kusteffecten) en proberen te beredeneren waar we goed zouden kunnen liggen en hoe onze route eruit zou kunnen zien. Lastig. Er zijn weinig mogelijkheden. Uiteindelijk besluiten we maar voor de makkelijkste weg te kiezen en in de marina van Santa Cruz op Tenerife te gaan liggen. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat! De luxe van zo je boot af te kunnen stappen zonder bijbootjesgedoe, heerlijke douches, internet, en een boot die niet meer beweegt en geen kabbelende golfjes meer naast ons bed. ’s Nachts is het daardoor opeens onwerkelijk stil. Ook dat is weer even wennen. Maar het belangrijkste voordeel van een marina is wel dat we de boot met een gerust hart achter kunnen laten. We huren een auto en trekken het prachtige binnenland in. 

De hoogste vulkaan, de Teide komt tevoorschijn uit de wolken

Boven de wolken schijnt de zon

Kenmerkende wolk achter de vulkaan 

 

En het is een hele bijzondere ervaring om een aantal klimaatzones/jaargetijden binnen een paar uur te doorkruisen. Aan de kust subtropisch, met palmen, cactussen en ongeveer 28 graden (zomer), op 1 km hoogte eindeloze naaldbossen, veelal in de wolken (herfst) en op 2 km hoogte prachtig weer, stralende zon en zo’n 2 graden (winter).

Na het bijzondere vulkaanlandschap rond de Teide, dalen we af naar de kust.

Masca, aan de NW kust

Onze boot doet het (tot nu toe) heel erg goed! Er gaat niks kapot en we hoeven dus niet te klussen. De enige ‘problemen’ die we hebben gehad zijn ICT en elektronica problemen. Onze AIS werkte niet goed en heeft nooit goed gewerkt. Erg irritant. Uiteindelijk bleek de oplossing een ander softwarepakket te zijn, dus die doet het nu gelukkig weer. Verder deed de laptop het niet goed meer, maar na eindeloos pielen krijgt Hennie die ook weer aan de praat. En onze marifoon heeft de geest gegeven. Ondanks het feit dat ie 'spatwaterdicht' is en er nog nooit een waterdruppel in de buurt van het ding is gekomen, is de vochtige atmosfeer in de boot blijkbaar voldoende om het ding de das om te doen. Dat probleem was echter wel simpel oplosbaar: een nieuwe kopen.

Het enige wat ons wat zorgen baart is de aangroei van ons onderwaterschip. We hebben nu al last van beestjes/plantjes die zich met kalkskelletjes op onze boot vastplakken en lastig te verwijderen zijn. Wat moet dat straks worden in de Carieb? Voorlopig maar regelmatig schoonmaken en hopen dat hierdoor de aangroeiwerende verf niet te snel slijt.

En nu zijn we aan het dubben wanneer over te steken naar de Kaap Verden. Nog een paar dagen wachten totdat de wind wat minder wordt en dus veel havengeld betalen (bij gebrek aan goede ankerplekken) of toch maar vertrekken? Heerlijk toch wanneer dit de belangrijkste vragen zijn waar je je druk over maakt. We genieten nog steeds volop van dit eenvoudige en relaxte
leven!

Madeira en Canarische Eilanden

Eindelijk weer eens een update van dit blog. Dit liet langer op zich wachten dan bedoeld, vanwege gebrek aan goede internetverbindingen.
Tip: als je op de foto's in het blog klikt, dan krijg je ze groter op je scherm te zien.

Aan de mooie Portugese zuidkust wachten we geschikte windcondities af om verder zuidwaarts te trekken. Ondertussen gaan we met de trein naar de grensrivier met Spanje (La Guardiana) en naar het leuke Spaanse plaatsje Ayamonte.

prachtige pleintjes in Ayamonte

Ook bezoeken we Castro Marim, en oud verdedigingswerk en vestingstadje op de Portugese oever.

zicht vanaf het verdedigingswerk op de grensrivier

Vervolgens zeilen we ‘terug’ naar Portimao en genieten daar nog van het gezelschap van Nederlandse kennissen en van de mooie omgeving.

Ferragudo

kust bij Portimao

Uiteindelijk is het zover, de wind komt uit een gunstige hoek en is in kracht afgenomen, dus we vertrekken naar Madeira. Het is prachtig weer en, zoals we al zo vaak meegemaakt hebben onderweg, ontzettend helder!

Op 50 mijl afstand zien we zelfs nog de blink van de vuurtoren van Cabo Vincente aan de horizon tegen de hemel strijken!

Onderweg passeren we een aantal oude vulkanen die het net niet tot eiland geschopt hebben. Alhoewel deze ‘onderzeese’ eilanden op 40 - 90 m diepte liggen, veroorzaken deze erg vervelende golven; de rest van de oceaanbodem ligt hier namelijk op ruim 4 km diepte (je zou er bijna hoogtevrees van krijgen…). We zitten niet op nog meer vervelende golven te wachten en wijken daarom voor deze ondieptes uit.

Het eerste eilandje dat we zien van de Madeira groep is Porto Santo. Dat betekent in ons geval: wat lichten op de wal en zwarte rotsen die in de nacht veel dichterbij lijken dan ze in werkelijkheid blijken te zijn. Die ‘werkelijkheid’ is trouwens geheel elektronisch: GPS positie (in de elektronische kaart), dieptemeting en een zwarte vlek op ons radarscherm. Maar alle 3 de informatiebronnen zijn het roerend met elkaar eens, waardoor we uiteindelijk zonder problemen ankeren voor het strand.

prachtige vulkaankegel van Porto Santo

Vervolgens gaan we naar Madeira zelf.

oostpunt Madeira

Net als tijdens onze vorige reis vinden we Madeira weer fantastisch! Er is een relaxte ‘eilandsfeer’, de mensen zijn erg aardig en behulpzaam en het landschap is erg afwisselend en mooi.

Bij de verlaten oostpunt van Madeira liggen we als enige boot in een prachtige ankerbaai met mooie rotsformaties met prachtige kleuren.

Het binnenland is weelderig groen waar je leuke wandelingen kunt maken langs de levada’s.

In het zuiden van Madeira ligt de mooie stad Funchal.

groentemarkt Funchal

Helaas liggen we daar, bijna letterlijk, wel in een bouwput. Daar waar vroeger een strandje was, wordt nu een cruiseterminal gebouwd, met daarnaast nieuwe, zware kustverdediging met erachter een kunstmatig strandje.

Nadeel van die bouwwerkzaamheden is niet alleen de herrie, maar ook het zeer troebele water.

troebel water op de ankerplek door bouwwerkzaamheden

Madeira heeft echter maar een paar ankerplekken, dus we hebben weinig keus en accepteren het ongemak.

Op weg naar de Canarische Eilanden maken we nog een korte stop op Ilha Desertas; een onbewoond eiland ten zuidoosten van Madeira. Dit eilandengroepje bestaat uit steil uit zee oprijzende rotsen en is een beschermd natuurgebied. Het wordt ‘bewaakt’ door beheerders die ons een korte rondleiding geven.

ankerplek Ilha Desertas

vulkanisch gesteente en inlandse boom

De ankerplek is prachtig, maar zeer klein en de ankergrond niet erg goed (stenen).

’s Avonds vertrekken we daarom weer.

De overtocht naar Graciosa (het eerste eiland dat we aan doen van de Canarische Eilanden) verloopt uiterst comfortabel: weinig wind, maar juist voldoende om goede voortgang te maken en niet al te veel golven. En natuurlijk, we beginnen het gewoon te vinden, veel zon, nauwelijks bewolking en een heerlijke temperatuur! Het lijkt erop dat we weer ’s nachts aan zullen komen. Daar hebben we dit keer niet veel zin in, temeer omdat er geen maan is en het bewolkt is. We proberen daarom wat snelheid uit de boot te halen, maar dat blijkt altijd lastig. Dat is bij een ‘gewone’ kielboot al het geval, maar bij een snelle trimaran nog meer. Gelukkig zwakt de wind nog verder af en lukt het om met de eerste ochtendschemer de ankerbaai in te varen. Graciosa heeft slechts één dorpje en dat ligt aan de andere kant van het eiland. Vuurtorens, lichtboeien of lichtopstanden zijn er niet, waardoor de enige lichten die we zien, de ankerlampjes zijn van de boten in de ankerbaai. En dat zijn er vele! Na de ankerplekken op Madeira waar we steeds alleen of hoogstens met z’n 3en lagen, zijn we weer in het echte ‘vertrekkerswereldje’ beland.

volle ankerbaai Graciosa

zicht op het zanderige eiland vanaf een oude vulkaan

dorpje Graciosa

Via Lanzarote en Fuerteventura zijn we inmiddels op Gran Canaria aangekomen; hierover in een volgend blog meer. Het is onze bedoeling om de komende weken nog op de Canarische Eilanden te blijven en dan begin november over te steken naar de Kaap Verden.