donderdag 29 augustus 2013

Oversteek Golf van Biskaje

In Falmouth blijven we dagenlang aan onze, te dure, mooringboei liggen. Omdat we niet zeker weten of er elders wel plek is, omdat we hier goed liggen bij de voorspelde harde wind, omdat we hier binnen bereik van winkels en douches liggen, maar waarschijnlijk toch vooral uit luiheid. Wel maken we een erg mooie wandeling vanuit de plaats op de andere oever ‘Vlissingen’ (Flushing).


Lekkere zweetvoeten!

Nadat de harde wind geluwd is vertrekken we maandagochtend vroeg.

Duffe Hennie tijdens vertrek Falmouth bij zonsopkomst
Ons plan was om met ons vroege vertrek de voorspelde windstilte voor te blijven, maar helaas mislukt dit en worden we er alsnog door opgeslokt. Na lang vechten voor iedere mijl met een spinaker die vanwege de golfslag niet wil blijven staan, geven we ons over, strijken de zeilen en pruttelt het motortje ons urenlang richting het zuiden. Naar daar waar meer wind zou moeten zijn. Uiteindelijk steekt de wind inderdaad voorzichtig weer op en is de stilte aan boord bijna voelbaar als we eindelijk weer kunnen zeilen. Heerlijk! 

Zeilend met de reacher in prachtige omstandigheden
Regelmatig worden we vergezeld door dolfijnen, maar dat duurt steeds maar erg kort omdat ze meer aandacht hebben voor hun maaltijd dan voor ons. Ook zien we in de verte de fonteinen van walvissen. De wind neemt steeds verder toe en de reacher verwisselen we voor de genua en later zetten we nog een rif in het grootzeil. Over het algemeen is de zeegang in overeenstemming met de heersende wind. Maar soms ondergaat de zeegang, zonder een voor ons duidelijke aanleiding, een ware metamorfose en verwordt tot een heksenketel. Gelukkig duurt dit slechts kort (orde 2 uur). De overgang van en naar het continentale plat heeft merkwaardig genoeg nauwelijks invloed op de zeegang.

We hebben een haat-liefde verhouding met onze stuurautomaten. De zware hydraulische is betrouwbaar, maar neemt het niet zo nauw met de koers en gebruikt erg veel stroom. Vaak onbruikbaar dus. Onze nieuwe stuurautomaat stuurt verschrikkelijk zenuwachtig, gaat als een gek te keer, maar kan zonder blikken of blozen zomaar 20 graden afwijken en doen alsof er niks aan de hand is en gewoon doorgaan met veel te zenuwachtig sturen. Ook vaak onbruikbaar dus. En dan hebben we nog een kleintje, eentje die eigenlijk veel te licht is voor onze boot. Maar dit lijkt ons troetelkindje te worden in licht weer, want dan doet hij het, met regelmatige coaching, erg goed en verbruikt hij weinig stroom. Maar als het wat harder waait of als er flink wat zeegang is, moeten we dus helaas vaak zelf sturen….


Voordeel daarvan is wel dat de bootsnelheid aanzienlijk hoger is dan wanneer een automaat de boot probeert te sturen. En ondertussen hebben we alle tijd om de luisterboeken tot ons te nemen die we van vrienden en collega’s gekregen hebben (nogmaals erg bedankt!). Luisterboeken zijn voor ons een nieuwe ervaring. Erg leuk! Opvallend wel dat schrijftaal toch echt iets anders is dan spreektaal.

De nachten zijn donker en met de zeegang en redelijk harde wind (en dus met de hand sturen) niet onze favoriet. Na de tweede nacht spant het erom of we voor donker in La Coruna kunnen zijn. We willen niet in het donker een haven aanlopen waar allerlei onverlichte dingen (boeien, viskwekerijen, etc.) kunnen liggen. Als we het niet halen voor donker, dan moeten we nog een nacht op zee doorbrengen en de snelheid uit de boot halen. En snelheid uit een boot halen betekent met te weinig zeil varen, waardoor je een speelbal van de golven wordt. En dat ‘genoegen’ laten we graag aan ons voorbij gaan! We zetten dus alles op alles om voor het donker in La Coruna te zijn. Er staat inmiddels een redelijke zeegang en het zeilen is een waar feest.


Het blijft leuk om de boot zodanig ten opzichte van de golven te positioneren dat het ervan af surfen zo hard mogelijk gaat en zo lang mogelijk duurt. Op een gegeven moment stroomt er wat veel adrenaline door onze aderen, eigenlijk hebben we te veel zeil. Maar het gaat lekker snel en de boot blijft ten allen tijde goed onder controle en gaat niet duiken. Dus we zetten nog even door en gaan ruim voor de schemering invalt voor anker in een prachtige baai bij Ares (in de buurt van La Coruna).




Voor het eerst deze reis zijn we op een plek waar we nog nooit eerder geweest zijn en hebben we het gevoel echt vertrokken te zijn. We zijn intens tevreden. Met elkaar, met de boot, met de gehele situatie. We beseffen ons terdege dat we erg bevoorrecht zijn. Zoals velen ooit zongen: ‘These are the best days of my life’.