Bermuda

Met gemengde gevoelens nemen we afscheid van de Bahama’s en gaan op weg naar Bermuda. We hadden graag nog andere delen van de prachtige Bahama’s bezocht of nog een stuk van de Amerikaanse oostkust, maar helaas, onze tijd is op. We moeten terug naar Nederland. Aan de andere kant zijn we blij dat we eindelijk kunnen vertrekken, want we liggen al flink achter op onze ‘planning’. Maar eindelijk is ie er dan, het langverwachte ‘weatherwindow’: de lage en hoge drukgebieden liggen daar waar ze moeten liggen en zijn niet al te extreem. Goed weer dus.

En dat blijkt inderdaad het geval. Wel vaak wind tegen, maar gelukkig is er weinig wind en dan is opkruisen juist wel fijn; door de hogere schijnbare wind houden we de vaart er redelijk in.

net genoeg wind om te zeilen

 

Maar door het opkruisen wordt de af te leggen afstand door het water natuurlijk wel aanzienlijk groter. Zeker met weinig wind als er flinke golven staan; een schijnbare windhoek van 35 graden (hoger lukt niet omdat anders steeds de fok terugslaat door het gestamp in de golven) leidt dan al gauw tot een werkelijke windhoek van 70 graden…. We hebben ook dagen dat de wind ruimer is en de oude spinaker van Renzo en Edith van de Equinox erop kan.

zeilen met de spi, dus sturen met de hand 

Al met al is onze overtocht behoorlijk relaxt. 

relaxt zeilen, de stuurautomaat stuurt

De enige keer dat het echt even spannend wordt is als een onweersfront langzaamaan naar ons toeschuift. Het voert heftige onweersbuien met zich mee, met zo ongeveer continue ontladingen. Vaak hoog in de wolken, maar, in het laatste stadium van de buien, ook naar het wateroppervlak. Soms hebben de buien een levensduur van een half uur, soms van meerdere uren. Als het front bij ons is, is er naast en achter ons een actieve bui. Eng! Maar er zit een engeltje op onze schouder, want op het moment dat de buien boven ons zitten, zijn ze beide uitgeblust. Wat een mazzel!

We hebben het Caribische weer helaas achter ons gelaten; ’s nachts en soms ook overdag is het koud!

koud!

makkelijke mijlen

We hebben lang getwijfeld of we op Bermuda zouden stoppen of door zouden zeilen. We hadden namelijk ideale condities en de daarop volgende dagen zouden die er ook nog zijn. Echter, halverwege de Azoren zouden we in een groot gebied met sterke tegenwind komen. Maar ja, wat is de betrouwbaarheid van een windvoorspelling voor over 5 dagen? Op slechts een paar mijl afstand van de aanloopton naar de haven van Bermuda, besluiten we de laatste gribfile (windvoorspelling) doorslaggevend te laten zijn. Die bepaalt dus of we die nacht heerlijk rustig 8 uur slaap kunnen pakken achter ons anker of dat we daar pas over ruim 10 dagen van mogen gaan genieten. Deze laatste gribfile laat wederom die harde tegenwind zien. We stoppen dus! Na bijna 6 dagen zeilen en 900 mijl (zo’n 120 mijl verder dan de kortste route) laten we ’s nachts het anker vallen bij St George.

ankerplek St George, Bermuda

Bermuda. Een prachtig groen, aangeharkte eiland met een kenmerkende Engelse sfeer, een wet die regelt dat bermuda shorts niet korter mogen zijn dan 6 inches boven de knie, waar deze bermudas gedragen worden onder ‘jasje-dasje’ en met kniekousen tot de knie, waar je vers gezette koffie en thee koopt in de supermarkt en dit op een terrasje van de supermarkt opdrinkt of in een aanpalend parkje, waar de supermarkt zeer uitgebreide, warme maaltijden verkoopt, waar zeer kleinschalige landbouw vrijwel zonder gemechaniseerde landbouwwerktuigen plaatsvindt en zelfs de aardappels met de hand gerooid worden. Maar ook een eiland dat helaas hetzelfde prijsniveau heeft als de Bahama’s; blikvoer is 4x zo duur als in Nederland, één appel kost meer dan 1 euro, één paprika ongeveer 4 euro en een aardappeltje meer dan 50ct.  Dat laatste kunnen we ons dan echter wel weer voorstellen als je die met de hand moet poten en rooien......

St George

St Peter's, Thei Majesties Chappel 

Hamilton, Session House

Hamilton, City Hall

  

jasje-dasje-bermuda-kniekousen

belangrijkste vervoermiddel op Bermuda is de scooter

één van de vele prachtige parkjes

We wachten nu opnieuw op een goed ‘weatherwindow’ voor het volgende stuk naar de Azoren. Maar de laatste dagen is ons wel gebleken dat de windvoorspellingen hier niet erg betrouwbaar zijn. Terwijl er 12 knopen wind zou moeten zijn, liggen we op onze ankerplek te klotsen met 21 kn wind; de gunstige condities die er nog leken te zijn de eerste 4 dagen nadat we hier gestopt waren, waren na 2 dagen al voorbij. Het blijkt dat de trekrichting en -snelheid van met name lagedrukgebieden lastig te voorspellen zijn op dit moment. Maar toch doen we maar alsof we de weersvoorspellingen geloven en wachten we gewoon op een ‘weatherwindow’.  Ondertussen komen er steeds meer boten binnendruppelen op de ankerplek en vertrekt er bijna niemand vanwege de te harde wind. En zo wordt het steeds gezelliger hier!